مروری بر رویداد ۲۶ دی ماه سال ۵۷ /روز فرار شاه معدوم پهلوی از ایران انقلابی

خبرگزاری امید،دی ماه یادآور فرار محمدرضا شاه پهلوی از ایران و آغاز دوره ای ۱۵ روزه است که با ورود امام راحل به ایران، منجر به پیروزی انقلاب اسلامی و خاتمه رژیم سلطنتی در ایران بود.

تنها دغدغه شاه ایران چند روز پیش از اجرای کودتای ۲۸مرداد جز این نبود که در زمان وقوع کودتا در کشور نباشد، شاهنشاه ایران چند روز پیش از آنکه حکم عزل دکترمصدق را صادر کند از  کرمیت روزولت درخواست می کرد که “تا پیش از خروج من از کشور هیچ اتفاقی رخ ندهد” و اگرچه فرجام آن کودتا بازگشت دوباره محمدرضا پهلوی به کشور و جلوس دوباره او بر اریکه قدرت بود اما حکایت ۲۶دی ۵۷ از جنس دیگری بود.

صبح ۱۶آبان ۵۷ تصویر شاه در حالی از تلویزیون ها به نمایش در آمد که با کاغذ سفیدی در دست گویی بیرق تسلیم را برافراشته بود.« ملت عزیز ایران در فضای باز سیاسی که از دو سال پیش به تدریج ایجاد می‌شد، شما ملت ایران علیه ظلم و فساد به پا خاستید. انقلاب ملت ایران نمی‌تواند مورد تأیید من به‌ عنوان پادشاه ایران و به عنوان یک فرد ایرانی نباشد».

شاه جمله تاریخی خود را که ” من نیز پیام انقلاب شما ملت ایران را شنیدم” در آن روز بعنوان آخرین برگ دفتر سیاست در جهت حفظ تاج و تاخت به زبان آورد و سالها بعد مشخص شد که متن آن نطق شاه ، نوشته ی رضا قطبی بوده و شاه پس از قرائت آن سخت پشیمان شده و رئیس تلویزیون ملی را مورد لعن و دشنام قرار داده است.

شاه نمی دانست که وعده اصلاحات و انتخابات آزاد و در مجموع وعده های دموکراتیک از سوی دیکتاتورهای در آستانه سقوط هیچگاه از جانب مردم با پذیرش همراه نبوده است.

او در همان مصاحبه و در اوج خفقانی که در سالهای میانه دهه ۵۰ بواسطه استبداد پهلوی وجود داشت مدعی وجود “سیاست باز” در کشور بود و از رعایت حقوق مخالفان سخن می گفت. تیتر نخست تایمز در آن روزها ؛ « تهران می سوزد» بود تا نشانگر این باشد که غربی ها نیز سخنان شاه را باور ندارند.

کسی محمدرضا پهلوی را اصلاح طلب نمی دانست چرا که او به اصلاحات دولت مصدق، جز با تیغ “کودتا” پاسخ نگفته بود،اینگونه بود که احمد شاملو در آن روزگار و در “آخر بازی” خطاب به شاه سرود :

تو را چه سود از باغ و درخت

که با یاس ها به داس سخن گفته ای